Mijn treinreis (afgelopen vrijdag) van A’dam naar Hoogeveen was waardeloos. Ik strandde (samen met tig anderen) op station Amersfoort. Richting Zwolle was geen treinverkeer mogelijk ivm een stroomstoring en richting Deventer reden ook geen treinen ivm een stilstaande trein op dit traject. Ongelooflijk hoe veel mensen zich dan samenhopen op zo’n station. Lange rijen voor de kiosken waar gratis koffie en thee werd uitgedeeld, drommen mensen om de warmtelampen op het perron. Het neigde naar het vriespunt. Er was een mevrouw die begon te huilen omdat haar zieke man thuis zat te wachten. Anderen grepen juist de gelegenheid om eens lekker hun verhaal te doen tegen een wild vreemde. Een jongen van een jaar of 15, die de chaos kennelijk niet meer overzag, vroeg me; “Mag ik bij u blijven, mevrouw?” Zeg dan maar eens nee, ik zie er zelf eigenlijk ook geen gat meer in. Gelukkig kwam de jongen even later een bekende tegen waaraan ik graag mijn functie (van bij hem blijven) overdroeg. Het vervelendste vond ik dat mensen begonnen te duwen, als er weer een trein arriveerde. “Want wie weet gaat deze wel naar Zwolle of Deventer en dan wil ik mee”! Als sardientjes propten we ons uiteindelijk in de eerste trein die weer naar Zwolle ging. Na een reis van bijna vijf uur was ik heel blij toen ik bij m’n schoonouders op de bank plofte. De foto die ik ’s ochtends maakte doet gelukkig nog niet vermoeden, anders weet ik niet of ik wel was gegaan… nou ja, met de trein dan.